Ο Άγιος Ταρσίζιος και το παιδί από την Αφρική!

Ο τόπος είναι έρημος. Οι στρατιώτες φυλούν την είσοδο της φυλακής. Δύο φύλακες
τραβούν έναν μελλοθάνατο χτυπώντας τον με το μαστίγιο. Στα μπουντρούμια μερικοί
χριστιανοί υποφέρουν από τα βασανιστήρια ελπίζοντας στο Θεό. Μαρτυρούν για την πίστη
τους. Τους λένε να αρνηθούνε τον Χριστό για να κερδίσουν τη ζωή τους. Τι πλάνη! Μία από
τις επόμενες μέρες πρόκειται να θανατωθούν από τον δήμιο.
Οι αδερφοί τους οι χριστιανοί έξω από την φυλακή σκέφτονται έναν τρόπο, ώστε να
τους μεταδώσουν την θεία Κοινωνία. Ακόμη κι αυτό οι φύλακες το απαγορεύουν αυστηρά
συλλαμβάνοντας όποιον επιχειρούσε κάτι τέτοιο. Προσεύχονται γι’ αυτούς.

Τότε ο Ταρσίζιος, ένα παιδί 12 χρονών τολμά και με πίστη λέγει σε όλους ότι εκείνος
θα μεταφέρει την Θεία Κοινωνία στους φυλακισμένους.
Στο δρόμο για τη φυλακή, κάποια παιδιά της ηλικίας του που έπαιζαν άρχισαν να τον
πειράζουν ρωτώντας τον «Πού πας.. τι είναι αυτό που βαστάς εκεί… δείξε μας… δώστο μας
και θα σ’ αφήσουμε να περάσεις…» Ο Ταρσίζιος έσφιγγε το κουτάκι με τη Θεία Κοινωνία
στο στήθος του. Θα λέγαμε, του έκαναν αυτό που ονομάζουμε στις μέρες μας «μπούλινγκ».
Τα παιδιά άρχισαν να τον χτυπούν. Τον έριξαν κάτω και τον κλωτσούσαν με μανία. Εκείνος
δεν άφησε ούτε στιγμή τη Θεία Κοινωνία μέχρι που ξεψύχησε.

Ο μικρός Ταρσίζιος μαρτύρησε για την πίστη του, όπως η μικρή Αγία Ειρήνη από την
Λέσβο, που την έκαψαν ζωντανή στο πιθάρι! Εμείς πόσες φορές την ημέρα καθημερινά
προδίδουμε το Χριστό λέγοντας «Ε, εγώ θα κάνω τούτο, θα κάνω κείνο μα θα συνεχίσω να
πιστεύω στον Χριστό…» Σα να έλεγε ο μικρός Ταρσίζιος «Ε σιγά, θα δώσω τη Θεία Κοινωνία
μα θα συνεχίσω να πιστεύω στο Χριστό»! Μαρτύρησε στις 15 Αυγούστου μα λόγω της
Παναγίας η μνήμη του τιμάται μια μέρα μετά στις 16 Αυγούστου. Πιστεύω ότι όλα τα
παιδιά στα σχολεία θα έπρεπε να διδαχθούν τη ζωή αυτού του μεγάλου παιδομάρτυρος. Τα
παιδιά διψούν να μάθουν τη ζωή των Αγίων, να ταυτιστούν με αυτούς, να βαδίσουν το
δύσβατο μονοπάτι της ζωής τους έχοντας σωστά πρότυπα, όχι σαν αυτά που θα τους
καταστρέψουν τη ψυχή.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η έκφραση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, όταν μου
διηγούνταν την ιστορία του μικρού Ηλία «Παναγιώτη, τι αγαθή ψυχή είχε αυτό το παιδί…
Ήτανε φτωχό, ορφανό… Είχε μεγάλο ταλέντο με τη ζωγραφική. Μάθαινε αγιογραφία.
Ερχότανε δάσκαλος και του δίδασκε… Μα τι ταλέντο…» Τα άλλα τα παιδιά το πειράζανε.
Ένα βράδυ, καθώς έφευγε από το σχολείο του επιτέθηκαν. Το χτύπησαν μέχρι
θανάτου. Μάλιστα του έβγαλαν τα μάτια. Αναρωτιέμαι, αν ήθελαν να ληστέψουν αυτό το
παιδί – γιατί παιδί ήτανε και ας ήταν 23 χρόνων – τι περίμεναν ότι θα βρούνε; Χρήματα; Κι
αν δεν το σκότωσαν μ’ αυτόν τον βάναυσο τρόπο για να το ληστέψουν, τότε γιατί το
σκότωσαν;

Πολύ έντονα μου έρχεται στο μυαλό ο Άγιος Ταρσίζιος. Το παιδί αυτό είχε αγαθή
ψυχή και πίστευε. Βλέποντας κανείς την φωτογραφία με την εικόνα που αγιογράφησε το
ίδιο το παιδί του έρχεται να κλαίει. Όταν διηγούνταν ο επίσκοπος Μακάριος αυτήν την
ιστορία, δεν φανταζόμουν από πριν ότι τη φωτογραφία αυτήν, την είχα δει από παλιά στο
διαδίκτυο. Όσους ρώτησα εδώ στην ιεραποστολή γι’ αυτό το παιδί, σκύβουν το κεφάλι
λέγοντας μου «Α, αυτό είναι το αθώο παιδί».
Καθώς καταλαβαίνω αυτό το παιδί το κορόιδευαν για την αγαθότητα του, την πίστη
του, την απλότητα του. Ίσως βλέποντας το να αγιογραφεί ή να κουβαλά αγιογραφίες του
έκαναν μπούλινγκ μέχρι θανάτου, όπως και στον Άγιο Ταρσίζιο. Ίσως να είναι Άγιος…; Τόσο
συγκλονιστική ιστορία, ο Θεός ξέρει. Πόσες αθώες ψυχές έφυγαν έτσι και βιάστηκαν;
Συνήθως ντρεπόμαστε γι’ αυτά τα οποία έχουνε περισσότερη σημασία από οτιδήποτε άλλο.
Ένας ιερέας, ένας ιεράρχης, πόσο τα καταλαβαίνει όλα αυτά; Διερωτώμαι αν δεν τα
καταλαβαίνει, πώς μπορεί να βοηθήσει μια ψυχή που υποφέρει; Αν είναι Άγιος και η ψυχή
του λιώνει σαν το κερί μπορεί να διακρίνει την αγνή ψυχή που βιάζεται. Αυτές οι ψυχές
καθώς φαίνεται αντιμετωπίζουν το βιασμό με ευγένεια έως και τον θάνατο. Δεν γνωρίζουν
κάτι άλλο και είναι αδύνατο να προσβληθούν από πονηριά.

Ας παραδειγματιστούμε εμείς οι σκληρόκαρδοι…